Ισαακιάν, Άβετικ

(Avetic Isaakian, Αλεξαντροπόλ [σημερινό Γκιούμρι] 1875 – Ερεβάν 1957). Αρμένιος ποιητής. Σπούδασε αρχικά σε ιερατική σχολή στο Εκμιαντσίν και συνέχισε τις σπουδές του στη Βιέννη και στη Λειψία. Όταν επέστρεψε στην πατρίδα του, έλαβε μέρος στο κίνημα ανεξαρτησίας της Αρμενίας και το 1896 συνελήφθη. Το 1898 δημοσίευσε την πρώτη ποιητική συλλογή του, με τίτλο Τραγούδια και πληγές, που τον έκανε διάσημο. Το 1900 έφυγε και πάλι στο εξωτερικό και, όταν ξαναγύρισε, μετά τη νέα ανάμειξή του στην επαναστατική κίνηση, συνελήφθη ξανά. Από το 1911 έζησε σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες έως το 1936, οπότε εγκαταστάθηκε μόνιμα στη σοβιετική Αρμενία. Ο Ι. συνδύασε το πάθος του για την πατρίδα και το ενδιαφέρον του για τα κοινωνικά προβλήματα με την ευρύτατη ευρωπαϊκή παιδεία του. Υπήρξε ο πιο αντιπροσωπευτικός ποιητής της νεότερης Αρμενίας και ανανέωσε την ποίησή της δίνοντάς της εθνικό και λαϊκό χαρακτήρα, με γλώσσα σύγχρονη και επηρεασμένη από την ευρωπαϊκή λογοτεχνία και την κίνηση των συμβολιστών. Τα έργα του διακρίνονται για την πλαστική τους τελειότητα. Από αυτά αναφέρουμε τα ποιήματα Αμπούλ Αλά Μαάρι (1911), τη συλλογή Τραγούδια του Αλαγιάρ και το μυθιστόρημα Ουστά Κάρο. Το 1946 τιμήθηκε με το βραβείο Στάλιν.